Жеңіс
Жеңіс! Жеңіс!
Қалалардың үстімен отқа оранған,
Далалардың үстімен отқа оранған
Ұштың сен
Бұл арада қайғы-зар, аңырау бар,
Көкірегіңді күйдіре жалын аунар.
Түтіні өшкен
Әр үйдің мұржасында
Балалық шақ,
Жүресің кіл есімде...
Балағыңды тізеден түресің де,
Жүгіресің құм кешіп бұрынғыдай,
Бастау алып білімнен тұма-жырым,
Сыңғыр-сыңғыр шығарып бұлақ үнін,
Шөлін басса халқымның,
Сізге алдымен
– Тосып жүрем сағынып, қызым, дәйім,
Келсең әр кез саған дәм-тұзым дайын,–
Деп сен жақтан
Жеткендей талып бір үн,
Бүгін саған арналады асқақ ән,
Әму елі,
Есігім ең ашпаған.
Дарияңдай тасып тұрып көңілім,
«Жиһазы мол жасауын жиып-теріп,
Тас бауыры тағдырдың иіп келіп.
Біреулерге қимаған қазынасын
Біреулерге береді үйіп-төгіп.
Көгілдір күмбез аспанның
Жұлдызы болар едім мен,
Қарауым үшін биіктен
Ғажайып мынау өмірге.
Баурыңда тарпып бақытты кешетін жылдар болады,
Өртеңге шыққан өндірдей өсетін жылдар болады.
Сағымдай бәрі басыңнан көшетін жылдар болады,
Шойындай жаншып жаныңды өтетін жылдар болады.
Не дейді, міншіл кәрі, сыншыл жасым,
Сөйлесін, ақын жайлы, қымсынбасын.
Туған жер кеудесінен қайнап шыққан,
Жыр едің қандай мөлдір, шіркін Қасым!
Білмеймін, не керемет теңдеседі,
Білмеймін, не ғажайып шендеседі.
Сол ақын «домбыра» деп жыр бастаса,
Бойынан екі ішектің ел көшеді.
Бұлар шулап жазады,
Измдердің иір-иір жолдарын,
«Елесінің ұзын-ұзын қолдарын»,
Өзі ішінен өзі мыңға бөлініп,
Жаңа уайым жамаған ескі қайғы –
Жалғыздықтың жамалын осқылайды.
Ерсіз үйдің еңсесін езе басып,
Тағы да бір қалаға кеш құлайды.
Иә, бұдан ілгері ілкі дәуір,
Кісіліктің көтеріп құлпын ауыр,
Тау білсе де, жау білмес сырын, мұңын,
Көшіп-қонып жүретін тылсым ауыл.
Аязына сүңгисің
Айдалада,
Жылылық бар онда бір ойламаған.
Тұмсығыңмен жұтасың,
Сол жайлау шіркін…
жатқан бір шөбі жайқалып,
Өрістен мама сиырлар қайтар найқалып.
Шар саулықтарың жайлаудың салқын түнінде,
Ұжданымды ұлтан етпек табанға,
Қарғыс айтып қан соқталы зауалға.
Айналып жүр қазақтың кең аспанын,
Ұлы ерліктің сыймас жыры қағазға.
Сезімсіз, сырсыз мүсін шығарсыз,
Өткерген аяз, аптапты.
Сіз осы менің түсім шығарсыз,
Таң алды көрген тәп-тәтті...
Менің түндей шаштарыма сүңгіген,
Сәуірдің ақ саусағы ғой.
Сіз емес...
Көздерімнен бір тұнжырап, бір күлер,
Үніңіз, күлкіңіз де өлең еді,
Алғызған мұңды есіме.
Сіз ылғи жетелейсіз неге мені,
Есеппен күн кешуге.
Ақын болу – құдайдан,
Адам болу – қолдағы іс.
Сәттерімде мұңайған
Аздың өзі алданыш.
Ауылдан шықпай жүрсің деп налыды құрбым,
Мен болсам мұңның торғынын жамылып жүрмін.
Қаладан тапқан бақытын қымбаттыларым,
Сағынып жүрмін, бәріңді сағынып жүрмін.
Ұйқымды өлең келіп ұрлағанда,
Ұлық жұрт елеңдеді жырлағанда.
Сарқылмас сабыр сыйлап сынбағанға,
Мұқалмас мұрат берген мұңлы адамға,
Жүрек бердің, Жаратқан, тұмадайын тұндырып,
Жарық күнді көрсін деп, жақсылыққа ерсін деп,
Бір сәуленің барына түнекте де сенсін деп.
Жанар бердің, Жаратқан,нұрлы... аздап мұңлы қып...
Не деп маған сыр шертесің , боз дала...
Көне шоғы қоламтада қоздаған,
Көне шері көкірегінде боздаған,
Көкшіл жалын көздерінде маздаған,
- Джон Максвелл
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі