Сызат тез сызылып сенімге
Сызат тез сызылып сенімге,
Санаға жүк болып сөз бөтен,
Осынау ғұмырда, өмірде,
Көңілдің қалуы тез екен...
Сызат тез сызылып сенімге,
Санаға жүк болып сөз бөтен,
Осынау ғұмырда, өмірде,
Көңілдің қалуы тез екен...
Өзгеге бақ қонса жайым жоқ күндер,
Ойға оранып өтiп жатыр көп күндер.
Қуанышы, шаттығы мол адамдар,
Неге менi жалғыз тастап кеттiңдер?
Мен өзiм қарлығаш-өмiрмiн,
Ұшсам деп қатайтқан қанатын.
Желiгi желпiнткен көңiлдiң,
Самғаса аспан тар болатын.
Мен бәрiн де түсiндiм...
Сен деп тiккен туымды, келмеп едi түсiргiм.
Менiң аққу мүсiндiм,
Қош айттым да өткенге,
Жазған-ай, осы күйден арылмадым,
Неге мен сөнер жерде жағылғамын?
Жатырқап отырысым мынау ендi,
Әлемдi, дүниенi...
Өткен күндерден өшiру сенi – қасiрет,
Мейлi, сен менiң ақ жүрегiмдi басып өт.
Жаншып өт менiң шарасы мөлдiр жанымды,
Төгiле берсiн оның да үнсiз жасы көп.
Кiм бiледi?..
Табиғаттың өз заңы өктем шығар...
Бүгiн бiрақ сәуле жоқ көктен сынар –
Мезгiлсiздеу қонақ боп келсе-дағы,
Қуанышқа тұр едiм жүгiргелi,
Кенет қара жер неге дiрiлдедi?
Кең көшеде зулаған бiр машина,
Қағып кете жаздады бүгiн менi...
Әне, бiздiң трамвай жақындады,
Мен осылай қарсы алам күнде күндi.
Кондуктордың таңдай тақылдады,
Көрсетейiн жолақы-билетiмдi.
Кешегi iзiн қайта басуға құмар күн,
Көлегейлетiп әлсiз сәулесiн мұнардың.
Өзiме-өзiм күн сайын берiп мың уәде,
Түк бiтiрместен мен қартаятын шығармын.
Бүгiн ай туды...
Қиық ай.
Бетiне сәуле де тұрақтай алмай.
Жайлы ай боларсың-ақ талайға...
Шыбық-өмiр келе жатты бүр атып,
Күллi әлемнiң қуанышын сұратып.
Ерте есейiп, жылдам өскiм келгенмен,
Мен асықтым, асықпады уақыт...
Анда-санда ақыл кiрiп, ес кiрiп,
Ойлай қалсаң, санаң – сарсаң, iшiң – у.
Ең қиыны – шаршап келiп кешкiлiк,
Бiр күнiңнiң босқа өткенiн түсiну...
Басқаша едi аңсарым жүрегiмдегi,
Иеленiп алды да бiр өмiр менi,
«Оймен де, қырмен де жүре бiл» дедi.
Осылай өту тiрлiктен тiлегiм бе едi?..
Таң атып тағы, әбiгер етiп халықты,
Тағы бiр күннiң түймесiн тiрлiк ағытты.
Таныс бiр жолмен аяңдап келем жұмысқа,
Осы жол менен жалықты, сiрә, жалықты.
Әттең, әттең...
бәрiн қиып кетер ем,
Өртенгенмен iшiм мың,
Баяны жоқ iсiм – мұң.
Есейдiм ғой, жiгiт болдым, Әке, мен,
Қадам бассам бас айналды қатеден.
Бұрынырақ ауырсынар ер жүгiн,
Бүгiн ендi мойынсұнып, көтерем.
Қақпақыл болып, бiр сеңнен көшiп, бiр сеңге,
Осынау шақта өзiмдi таппай жүрсем де,
Көзiмнiң алдын жап-жарық етiп кетедi,
Жақындай алмай, алыстай алмай бiр сәуле.
Былғанышпын, әттең-ай, былғанышпын,
Шошаңдатам найзасын кір намыстың.
Қою шаңға белшемнен батып тұрып,
Шыңға да ұшқым келеді, шыңға да ұшқым.
Достым-ай, уақытқа айтшы – «тоқташы» де,
Сыр бердiм шыдай алмай көп бәсiне.
Көшiнен қалмау үшiн жанталасып,
Жабымның теуiп келем өкпесiне.
Бұл жолы көп қинады, ойланды Өлең,
Жатқан-ды жүрегiмде қайнауменен...
Желкенiн желге төсеп кеттi-ау жүзiп,
Мезгiлсiз қайырлатып қойған кемем.
Неге екен, неге?..
Өлеңiм қашып жүр менен,
Күндiз шақырам, iздеймiн оны түнде мен.
Тып-тыныш қана айдыным жатыр жел аңсап,
Аршаның иiсi, аршаның,
Шөлiркей жұттым, тамсадым.
Ұмыттырдың да жiбердiң,
Күнiмнiң әуре-сарсаңын.
«Құшсам» деген ғажап, үлде-бүлде нұр,
Көкiрегiмде баяғы арман бiрге жүр.
Қапылыста қағып қалды қылтамнан,
Қиқаң ете қалып едiм...
Бәрін дұрыс аңғарғансыз,
Мен дәл сондай адаммын.
Таудай биік қорғандарсыз,
Бөлшегімін қоғамның.
Бүгiн сенiң туған күнiң...
Сыртта құйып тұр жауын.
Терезеге жақын келiп, жаңбыр үнiн тыңдадым.
Тамшы асығып, тырс-тырс тамып, салып жатыр есiме,
Сыртымнан жұртқа нұсқап, күлме бекер,
Мәнсiз де мағынасыз күндер өтер.
Беймаза, берекесiз шақтарым да,
Iлесiп сол күндермен бiрге кетер.
Сенi ойлау – мұңға бату тұңғиық,
Шомып жүру еңсе басқан мұнарға.
Сенi көру – арман көру тым биiк,
Асығатын сезiм құшып құлауға.
Жасырып әуре болмашы,
Көзiңде тұр ғой бәрi де.
Сезiммен iштей жауласып,
Қатайып жүрсiң әлi де.
Жазғырмаймын жүректi сенгенi үшiн,
Ақыл емес, сезiммен сенделiсiн.
Күнде көрем сол қызды,
көрген сайын,
Футбол ойнап жатырмыз...
Шуақ нұрлы.
Жанкүйерлер шуынан құлақ тұнды.
Жұртпен бiрге қолдарын шапалақтап,
Асыл тас тауып алып ем,
Қапыда қайта жоғалттым.
Өкiнiп қалдым тағы мен,
Апыр-ай, неткен олақпын?
Сүйкiмдi еркесi даланың,
Сыртыңнан сүйсiне қарадым.
Бiлдiрмей ұнатып жүрем де,
Мен сенен көз жазып қаламын...
Бәрi де өз еркiммен...
бәрi, бәрi,
Менсiз де шырқалады әнiң әлi.
Қайырылмай өткен шаққа жүрсем де мен,
Сен неге көзiме көрiндiң?
Жүрек бiр бұлқынып қалды, әнi...
Өзiм де түсiнбес өмiрмiн,
Бiтпейтiн қиялы, арманы.
Жылап тұр Алматы көктемi,
Қайғысы көп пе едi?..
Бұл кеште бұйығып отырмын,
Сол үшiн сөк менi...
Кеудемдi тербетiп арман,
Ояттым ұйқыңнан сенi.
Дүние шаршаған, талған,
Жайнаған жаз кешi едi.
- Джон Максвелл
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі