Өлең, жыр, ақындар


Күн көзiнен құйылады,
Жер бетiне жиылады.
Құшақ ашап барша тiрлiк,
Қуанады, сыйынады.

Нұр



Терезеден есiледi,
Қараңғыны көшiредi.

Сәуле



Жыл мезгiлi шуақты,
Жердiң бетi нұрланған.
Сайды қуып су ақты,
Гүлдер өстi ырғалған.

Көктем



Алып кiлем –
Гүлге толы
Үстi кiлең.

Жер



Дұрыстап аңғарсаң,
Көктегi бағдаршам.

Үркер



Күзде шығыстан,
Қыста төбеден,
Көктемде батыстан көрiнетiн,
Шiлдеде күн қасында боп,
Түнде жоғалатын не?

Үркер



Күндi айналып қозғалады,
Артында жарық жол қалады.

Құйрықты жұлдыз



Мөлдiр көкте бiр ғана,
Шоқтай жайнап тұр дара.

Шолпан



Айсыз түнде қараңғы,
Түнекте де боранды.
Бiр орнынан жылжымай,
Бағыт берер бұлжымай,
Қандай жұлдыз шырағы,
Жол көрсетiп тұрады.

Темiрқазық



Көк жүзiнде ай батқан,
Жолақ жатыр,
Аумаған
Төгiп алған қаймақтан.

Құсжолы



Күндiз бiлiнбейдi,
Түнде күлiмдейдi.

Жұлдыз



Жылт-жылт етiп төбемде,
Түсе алмай тұр төменге.

Жұлдыз



Сарайдың сансыз шырағы,
Нұр шашып, самсап тұрады.

Жұлдыз



Көк төрiнде жоғары,
Iлулi тұр атамның
Сапталмаған орағы.

Ай



Бейнесi суда дiрiлдейдi,
Қармаққа бiрақ iлiнбейдi.

Ай



Орақ болып туады,
Табақ болып тынады.

Ай



Алып мұхит – ақ алау,
Шетi шексiз жағалау.

Көкжиек



Шаруасы әр салалы,
Он екi балалы,
Бәйтеректей атам бар.
Әр баласың
Отыздан серiгi,
Өзiне лайық көрiгi бар.

Жыл он екі ай



Тұрғанымен жырақ өзi,
Таусылмайтын шырақ көзi.

Күн



Жартысы
Жадыратып нұр себедi,
Қалғаны
Қара мақпал бүркенедi.

Тәулік