Өлең, жыр, ақындар


Мекенi көкте екi ару,
Бiр-бiрiн көруге зәру.

Күн мен ай



Әлемнiң бар екi күзетшiсi;
Бiрi – күндiз тынығады,
Бiрi – түнде тынығады.

Күн мен ай



Айдалада көк шатыр,
Көк шатырда
Қызыл көздi шал жатыр.

Аспан мен күн



Қос алып көз,
Бiрi – жарықта көредi,
Бiрi қараңғыда көредi.

Күн мен ай



Жайғаным түктi кiлем,
Iлгенiм – тықыр кiлем.

Жер мен аспан



Күмбез сынды кең сарай,
Еш жерде жоқ тен сарай.

Аспан



Тiршiлiк аусар тек,
Ұстасаң қауқар жоқ,
Айналам қоршау көк,
Одан асқан кәусар жоқ.

Ауа



Төрiнде тұр нұр көзi,
Жердiң биiк күмбезi.

Аспан



Көкжиегi тұйық дөң,
Шатыр тiккен биiк кең.

Аспан



Тұмсығын көкке шүйіріп,
Жерге де басын салады.
Жүктерді ауыр үйіріп,
Көтеріп көкке барады.
Ісіне оның сүйініп,
Адамдар таң қалады.

Көтергіш кран



Жалпақ тұмсық жайын,
Жүзсе дәнің дайын.

Комбайн



Қыс айында мұз айдында,
Жүгіріп зыр қағады.
Бір адамды екеу ара,
Көтеріп ап барады.

Коньки



Жарыңбас шегені,
Тәубеге келтірер,
Керекті жеріне
Еріксіз ендірер.

Балға



Қақ бөлетін ісі бар,
Адам күшін қолданса.
Алып түсер тісі бар,
Әлі келерге жолданса.

Ағаш кесетін ара



Тісі жоқ кемпір-шалдардың
Таптырмайтын асы.
Тісі бүтін жандардың
Алдында төмен бәсі.

Талқан, жарма



Мөлдір судың түбінде қиял қабық,
Үміттенер қалың жұрт қиялданып.

Маржан



Кішкене ғана доп,
Өзінде дамыл жоқ.
Тақтайларға үнемі,
Ұрғылайды маңдайын.
Бар кәсібі бәкене бой,
Торды қарғу әрдайым.
Тордан кетсе ойнақтап,
Ойыншыны ойлантпақ.

Теннис



Өзіне соғылған тор үйді,
Өзінен барша адам қориды.
Осынша тауқымет жүктелсе,
Қайтсін-ау, жағдайы қиын-ды.
Бір саңылау табылып зып берсе,
Дүр сілкіп тастайды жиынды.

Доп



Жеңіл-желпі бұйымды,
Кір-қожалаң үйіңді
Құлқынына тастайды.
Гүр-гүр етіп саспайды,
Өзі адамша сығады,
Тап-таза боп шығады.

Кіржуғыш



Алғандай шоқ басып,
Жалманып жар салады.
Адамға жақтасып,
Тазалық аңсағаны.

Шаңсорғыш