Қанжар
Бір шындыққа жеткен соң,
Тура тартқан төтесін.
Әлденеге кектенсең,
Қынға сыймай кетесің.
Байқа, досым, менен еш түңілме сен,
Ұрынбайсың, жаныма үңілмесең.
Ессіз-түссіз бір қызға ғашық болып,
Түні бойы көзіңді бір ілмесең.
Көкте бұлттар жортқанда
Жауады деп қорықпаңдар.
Бәрін болжап білетін
Көкіректі қарттар бар.
Отызыңда жырмен орда бұзбасаң,
Отызыңда от боп маздап, қызбасаң,
Қайта жану қиын болар бір сөнсең,
Қайта еру қиын болар мұздасаң.
Қаладағы қарағайлар,
Келесіңдер ғұмыр-бақи
Шаң жұтып,
Кездерің көп даланы ойлар,
Айналып өтіп едім Айнакөлден,
Қалың құс қапталдады қайдан келген.
Су кешіп қамысақтан мамыр қусаң,
Қызығың ештеңе емес жайда көрген.
Жібек желін жаз үрлеп,
Бір басылып, бір тынып...
Көлден ұшқан қаз-үйрек
Айрылады жыртылып.
Қас қарайып, болған кезде түн қашан,
Алатаумен кейде оңаша сырласам:
– Қара дауыл соққан шақта сыртыңнан
Жас емендей жарағаның – сынбасаң!
Өзгеріп әз өлкенің түсі неше,
Алмады ағынына қыс ілесе.
Иіскеп боз көдені баран айғыр,
Дауысы жер жарғандай кісінесе.
Көгалдан ұшты қоңыр қаз,
Көкорай шақты төске алып.
Сыбаға алда – өмір жаз,
Өкінтер ме екен кеш қалып?!
Қараөзек шақ...
сырласайық тағы бір,
Самайымда қыстың қалған ағы жүр.
Маңайымда жіңішкеріп жуанның,
Айналаны ішіп-жесе момын жел,
Момын желге қырқа біткен жоның бер!
Көктем келсе ағыл-тегіл дүние,
Еріп сала береді ғой көңілдер.
Дауылдай алып соқпа сияқты үміт,
Жүрсең бір жанталасып, жиі аптығып.
Көтерсе кейде өзіңді заңғар көкке,
Тастайды кейде өзіңді ұятты ғып.
Бүгін тағы атты арайлы таң – үміт,
Дүниені тұрғандаймын жаңа ұғып.
Белбеуі бау, Алатауым секілді
Келіп қалдың ала шапан жамылып.
Ауылға барсаң, қиыр бар,
Жүректің болар сол емі.
Өрістен қайтқан сиырлар
Өлеңін айтып келеді.
Сағым далаға
салт атпен шықтым салдыртып,
Сылаң күреңнің
ақ сабын терін алдыртып.
Осы күні елге барсаң дүлдүл бар,
Сағынышын білдірмейді құрғырлар.
Дәмін тосып әлек болған ағаң бар,
Әнін қосып әлек болған құрбың бар.
Сан арман, сар арпалыс үмітпенен,
Кеудемде мөлдірліктен тұныпты өлең,
Жылғада жүгірген бір бұлақтай боп,
Жиырмаға шықтым, міне, жігітпін мен!
Сен болған соң жаңбыр да, бұлттар да көп,
Ағылады жолаушы сырттан да кеп.
Қариялар жатады қалбаң қағып:
«Көзің тиер, соншама сұқтанба», – деп.
Есіме түстің, жан көке,
Есіркеп, бәлкім, жүрмісің?!
Атырдым көзбен таңды ерте,
Кетпей-ақ қойды-ау бір мүсін.
Ақ боз үйді тіктіріп ақын жатыр,
Аяғынан тік тұрып жақын мақұл.
Алшысынан талайды алшаңдатқан,
Жиырмасыншы жас ғасыр, жасыл ғасыр.
Сортаңын әсте сүймеген самал сона жыл,
Тамағы талай құрғақсыған қара адыр.
Жалтаңы жайдақ жабағы жамбас дала бұл,
Далиып жатып жимаған жыртық балағын.
Қара бұлттың салмағы жерге батып,
Қара нөсер әкелді елге бақыт!
Қара кеште көлбақа әндетеді,
Қара мақпал жамылған көлде жатып.
Жамылса көк пүлішін анау қырлар,
Бұл күні көмей түгіл, танау жырлар.
Сапырылған сары қымыз сарынымен
Жай ғана әндетеді самаурындар.
Дүйсенбі. Жиырма бірі . Қараңғы түн.
Уақыт сырғиды,
Ал, Астана тыныштықта мүлгиді.
Жалқаулықтың бал-шәрбатын шайқап ол,
Есіркейтін, аздап жақсы көретін,
Жұбататын, әр кез жәрдем беретін.
Өзі жеңіл, өзі салқын әрдайым,
Әйел қолы жасайды ердің бар жайын.
Бұзылып қара сөздің тас-қамалы,
Барлығы махаббаттан басталады!
Барлығы махаббаттан басталады:
Гүлдің көзі, баланың жанары да,
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі