Мезгілдің удай шарабын іштік
Мезгілдің удай шарабын іштік,
Түніне құйып тамыздың.
Тарихтың жалғыз парағын ыстық,
Сұп-суық мұңға ағыздым.
Мезгілдің удай шарабын іштік,
Түніне құйып тамыздың.
Тарихтың жалғыз парағын ыстық,
Сұп-суық мұңға ағыздым.
Хас батыры боп ертегілердің,
Әділдік үшін дұшпанды өлтірдім.
Жұмбақ қайғыға өртеніп өлдім,
Елесі қуып мыстан кемпірдің.
Шаршаудың азабын,
Торығу дертінде,
Елемес болдым ба шынымен бертінде.
Еркіне ешкім де бағынбас ертеден,
Самырсынның отынына пештегі,
Көп жылындым,
Кейінгі өмір кеш мені.
Арманымның жалауындай жанғаны,
Сұп-суық дала тоңдырды тағы,
Үйі құрғыр да үрейлі.
Жындардың қалың болдым ба іңкәрі,
Елестер бірге түнейді.
Бөлісе алмайтын қуанышыңды,
Ортақтаспайтын мұңыңа.
Жайлаудың бальзам бұлағы сынды,
Шөліркемейтін жырыңа.
Сонааау...
Бозторғайдың әуеніне гүл ынтық,
Балдай балғын дәуренімнен жыл үркіп.
Әрі баяу,
Он сегізім...
Жалғасы деп жыршының,
Жүрегімен сүйді әппақ.
Кешіп өтіп мөлдіреген гүл шығын,
Аққан қандай құдірет тамыр бойлап,
Қандай күш ақыл-ессіз еркіңді алған.
Оңаша отырамын Тәңірді ойлап,
Домбыраның үніне сертін жазған.
Түк көрмегендей таңдай қақтырып тау елін,
Айғыздап бірақ әппақ қырқаның сау өңін.
Ақ жаңбыр құйды,
Айхай дүние,
Бұл теңізде ескегі жоқ қайықтың,
Қайықшы өлген байламы ірі, байыпты.
Кәрі маяк, капитансыз кемелер,
Тозған порттар, ескі бағыт, көне жол.
Өлең – ғұмыр...
Шыққа қонған құсым ең,
Нәзіктікті саған қарап түсінем.
Қандай қиын үнін есту бақыттың,
Шұғылалы нұрға бөлеп ақпанның,
Мұз үстінде сарқыларын төзімнің,
Оттан ыстық болатынын ақ қардың,
Қыста жылы болатынын сезімнің...
Кешір, тағы кеш жолыққан тағдырым,
Өзіңді аңсап кірпігімде жанды мұң.
Ескі лашық...
Тәтті шарап...
Мәрттік жасап,
Жаратушы тым сараң,
Бәрін бере салған екен бір саған.
Еркіңді алып,
Ташкенттен шай алдырып демдеген,
Сахилардың сахиысың сен деген.
Ғашығына шай құйдырып көрмеген,
Омар Хайям қалай ғана өлмеген?!
“Сапарларың болсын мәңгі ғұмырлы!”
Тілек айтып талдар тұрған үзіліп.
Ерніне іліп қызғанышын іңірдің,
Мұңға батып қалған еді қыз-ымырт.
Көк Тәңірі басқан мөрін,
Ақ періштем нұрлы кеуде...
Қалмағандай аспанда орын,
Сені жерге кім жіберген?!
Сәл дірілі талықсытар ернінің,
Өлтіреді-ау елік бейнең өжетім.
Тыңдай-тыңдай Төлегеннің ерлігін,
Өзімді өртеп бара жатыр өз отым.
Келбетің жалындаған елестейді,
Жүрегім бір өзіңді бөлек дейді.
Қарасам бөтендердің жүздеріне,
Көре алмадым дүние сендіктейді.
Ана тілін білмейді кейбір қазақ,
Білместіктен елінде болды мазақ.
Орысша бір тіл қатса көптеп мадақ,
Мамбет дейтін сөйлесе өзге қазақ.
Қанша мұра назарсыз бізде қалуда,
Мына жалғыз наданға толы ғаламда.
Тарихын да, өткенін де ұмытқан
Қазақтардың ұрпағымен толуда.
Көзінде отты жасын бар,
Сан жырлар оны жаңа ұрпақ.
Келешек,
Ұлы ғасырлар
Айдында заулағандай күміс қайық,
Темір жол тегеурінін нық ұстайық.
Болашақ ғасырларға самғасын деп,
Батасын берген екен Тынышбаев.
Аялап тұрғанында туған Отан,
Тула, жүрек, кеудемде, тула, ботам.
Тула жүрек, сенің әр тынысыңмен
Лүпілдесін кеудемде бір ғана Отан.
Аюдың жайын жырласам,
Алтайдың қонжық Асқары,
Масаты күймен бір масаң
Маған бір әзіл тастады.
Зеренді көлдің түбінде
Жатады жайқын бір жылан.
Есіткен бала күнімде
Ғажабын соның жыр қылам.
Көкшеде сенің барыңа
Қуанушы едім, қайтейін?
Жақын бір тартсаң жаныңа,
Жұбанушы едім, қайтейін?!
Шақырды мені Зеренді,
Алқалап бауыр, ағайын.
Жеткізген көкке төбемді
Жолымнан қалай қалайын!?
Боз жорғадай тайпалды,
Боз жусандай шайқалды.
Ердің сойы болғасын
Ел намысын қайтарды.
- Освальд Шпенглер
- Освальд Шпенглер
- Освальд Шпенглер
- Освальд Шпенглер
Барлық авторлар