Қанға тартқан ұлтшыл ердің өзегі ем
Қанға тартқан ұлтшыл ердің өзегі ем,
Рухтылардың көзі ем мен,
Қас дұспанмен бал жаласқан сатқындар,
Билік еткен ғасырымнан біржола,
Қанға тартқан ұлтшыл ердің өзегі ем,
Рухтылардың көзі ем мен,
Қас дұспанмен бал жаласқан сатқындар,
Билік еткен ғасырымнан біржола,
Жарығым, жаным, бал күнім,
Ішінде өстің дауылдың,
Есімде бәрі ап-анық:
Ішкізген саған балды уын...
Аспан құсын тау көрер,
Жер торғайы жау көрер.
Сансыз мөлдір өзектер,
Жоталарға әр берер.
Бұра тартқыш жақынға,
Тек сенікі мақұл ма?
Қарамай ру,жеріме,
Менікін де мақұлда.
Жер бетінен қанша арманды өшірдің?
Қанша адамды көрместей ғып өш қылдың?
Біз солайша өмір сүрдік арбасып,
Ешкім бірақ айта алмады шешімін...
Құтыла алмай сор қалар,
Жете алмай бақ қалар,
Жағдайым жоқ қорғанар,
Жағдайым жоқ мақтанар.
Тұман басты:
Оңымды да, солымды,
Сейілмейтін сағынышым секілді,
Білгендіктен таппасымды жоғымды,
Басына бер, асқын нала жарасы,
Кімге керек тірі өлінің арасы?
Суығына тоңбай кіріп ұрынып,
Алауына жанбай күйдім, қарашы.
Мәрттігінен жаңылған,
Мына қоғам, қай қоғам,
Құлан жеріп қағынан,
Тұман толы айналам.
Айлам жоқ саған әккі мұң,
Басыла ма аптығым?
Алыста ма тәтті ұғым,
Қасымда ма?
Кешір, Алла?
Жарылқап кешкің келсе,
Жазмышымды жатырқап көшкім келсе,
Сойыл артқан тағдырды қасақана,
Ертең жұма!
Бет алар күн мешітке,
Алла нұрын төгеді деп бізге де,
Дәл осы күн енем жұмақ – бесікке,
Кімге керек Қарабайдың байлығы,
Күнге керек емес екен Ай мұңы,
Күннің көзі жаңбырдан соң ашылар,
Менің көзім ашылады қай күні?
Сарқылғанша соңғы сенім тамшысы,
Төздім. Көндім.Ұмыттым ән-сауықты,
Қан-жоса ғып сойса да, өткір қамшысы,
Өмір сүре білдім Асқақ, Даңқты.
Мен өзгердім:
Өзгермеске қоймады,
Бұрынғыдай бола алмаймын тек енді,
Кімнің егер артса азабы бойдағы,
У ішуден қорықпайтын түгесіп,
Жүрегіме үңілуден қорқамын:
Мұзды таудай қатып-семген сіресіп,
Мұздай мұңның құшқым келмей қаһарын.
Жақпар-жақпар –
Алтайда сүрен-сүрен,
Қатпар -қатпар жолдарым сайрап жатыр,
Қатып- семген құздарда сілем-сілем,
Көздерге от сап,
Көрінем күнде,
Жасырып жаным күйгенін ішім.
Безініп алдым өмірден мүлде,
Толған ұры, толған өсек, қапыл үн,
Сатылмайтын қалмайды ешкім жаныңда.
Жүреленіп, қозғала алмай отырмын,
Қорқынышты ғасырымның алдында.
Ашыл, тұман?
Құшағыңды жай, ғалам,
Аптабыңа қайнап-қайнап сарқылғам,
Өмірім бар өзіне-өзі алданған,
Куә боп күнәға,
Күрсініп түн бала,
Күнаға бір шығып, бір батып,
Түн бала жылама,
Күнмен күліп,
Түнмен тынып табыстым,
Қоғам дерті бізге ерекше сіңімді,
Күнәсі ірі алыптармен алыстым,
Жәукемделген жүректің сүйреуімен,
Шығып келем өртеніп, күйген үйден.
Оның аты қайғы емес, бұдан кейін,
Себебі оны сезбейтін күйдемін мен.
Кеш жаралы… Кеш налалы… Ой басқан,
Ішкен сайын итішкірге тоймас жан,
Ана жақтан естіледі масаң үн,
Менің ауыр тақсіретімді тойласқан.
Ұмытпастай бірге қызық кешпедім,
Ұмытпастай құпиямды шешпедің,
Бірақ, неге күн-түнімді бодандап,
Ұмытпастай, айтшы, маған не істедің?
Қауырсындай қанатым жеңіл еді,
Күш бітетін бойыма ұшқанымда,
Көңілді едім, ғажайып өмір едім,
Аппақ қардай сезім ем құшқанымда.
Қаншама рет өліп қайта тірілдім,
Қаншама рет тұрып қайта сүріндім.
Қаншама рет балдай дәмін тамсанып,
Шамырқанбай дәмін таттым уыңның,
Қолымнан енді келмейді:
Ұлтымды сүю ... от болу...
Ұлтыңды сүю- жоқ болу;
Жарқырап тұрып – тот болу;
Көзін жауып біреулер,
Айғайлады Күн жоқ деп,
Мені жеңіп күлгендер...
Ғасырымның жанарын,
Көрмеген әлі бір ойлап,
Үй болуды тезірек.
Бір бойдаққа, бір бойдақ,
Әр қадамда кезігер.
Бақыт жолдаста деп,
Дос болдың ырғын көп.
Келекелеп, мазақтар.
Ендігі адам көп.
Беу дүние
Қуаладым қиялым мен арманды ,
Жете алмадым, қысқа қолым қарманды.
Жанымменен жақсы көрдім сондада.
Мендік болмай кетсе жағы сол жанды.
Соқтығысты !
Соқтығысты қайранға,
Қалды адасып,
Кетті адасып , қай маңға?
Бір ақ жүрек,бір ақ көңіл мендегі.
Төңірекке қол созамын қарманып ,
Ей достарым көңілімді жырданұқ.
Беу дүние менде артыңнан кетер ем,
Шырмамаса өмір атты шырмауық.
- Жарасбекова Айжан
- Айжан Жарасбекова
- Айжан Жарасбекова
- Айжан Жарасбекова
Барлық авторлар