Өлең, жыр, ақындар


Керсең,
Алып тор жолды парақтай,
Жайсаң,
Қатарлап сызған жолақтай.

Кереге



Жетпiс екi найзаны,
Бiрiктiрiп ұстап тұр,
Ата-бабаның қай жаны,
Ие болса оған – ұшпақ бiр.

Шаңырақ



Төбедегi көзiнен,
Күн сәулесi түседi.
Бұрышы жоқ төрiнен,
Самал еркiн еседi.

Киiз үй



Аяғы жер тiреп,
Таяғы көк тiреп тұр.

Киiз үй



Көзi көп қабырға,
Бiлiнбес жамауы.
Тұмсығын шатырға
Тығады сабауы,
Байланар ақырға,
Бұйдалы танауы.

Киiз үй



Ұқсайтын шеңберге
Қабырғасы жиылып, керiледi.
Жиһазы мол кең бөлме,
Төбесiнен жұлдыздар көрiнедi.

Киiз үй



Бұтаға iлген үлпершек,
Iшi нәрлi қызыл сөл,
Терiп алып үлгерсек.

Бүлдірген



Желден қатты сасады,
Томпалаңдап қашады.
Тiрелгенше дәңге кеп,
Дедектейдi дөңгелеп.

Қаңбақ



Тұлымы бар төбесiнде,
Күлтеленiп шумақталған,
Құлағы бар денесiнде,
Сұңғақ бойы бунақталған.

Қамыс



Басына үлпiлдетiп таққан шашақ,
Бұралып тал шыбықтай тұрған жасап.

Қамыс



Көлдi жердiң
Үкiлi аруы.
Өткiр желдiң,
Саз тартар қаруы.

Қамыс



Саздауыт жерде өседi,
Қош иiсi аңқыған,
Шипа өсiмдiк деседi.

Жалбыз



Аумайды бiр қылыштан,
Пүлiш түсi жап-жасыл.
Соғылғандай мырыштан,
Өтпейтұғын жап-жасыл.

Қияр



Өзiне шап шақ,
Киген қалпағы аппақ,
Балалар тұр қаптап.

Бақбақ



Тасты жапқан түк кiлем,
Тамыры жоқ мүк кiлең.

Қына



Тасты тесiп, күресiп,
Терең жайып тамырын.
Ақ күлгiн шөп тұр өсiп,
Қарсы ап дәйiм таң нұрын.

Тау гүлi



Шөлде
Гүлдейдi, құлпырады,
Суда
Өмiрi қырқылады.

Сексеуiл



Әсем гүлдi өсiмдiк,
Жыл бойы тұрады.
Жапырағы көгерiп,
Салтанат та құрады,
Гүлшоқ болып өрiлiп.

Лавр



Жазғы киiмi жасыл,
Қысқы киiмi ақшыл.

Қар жамылған ағаш



Жазда жайнайды,
Күзде жайрайды.

Ағаш жапырағы