Өлең, жыр, ақындар


Доптар жатыр желiсi бар,
Қабат-қабат терiсi бар.

Орамжапырақ



Аласа тал,
Тамаша тал.
Самсап тұр алмасы,
Ол алқызыл,
Ол қанқызыл,
Боялғанша, алмашы!

Қызанақ



Тiгiп алып көк шатыр,
Қызылкүрең доп жатыр.

Қызылша



Бұйра тұлымы,
Желмен ойнайды.
Қызыл мұрыны,
Жерге бойлайды.

Сәбіз



Бақшадан жер қазып,
Жиып алдым жез қазық.

Сәбiз



Қарала қойымды,
Байлап ем,
Желiде жатып тойынды.

Қауын



Шертсең көк жолақ сыртынан,
Пiссе үн шықпас ұртынан.
Шикi болса, сампылдап,
- Тиме; — дейдi таңқылдап.

Қарбыз



Iшi аумаған жүгерi,
Түрi-түсi алмадай,
Ойымның жоқ бүгерi,
Жесең бал деп қалмағай.

Анар



Қызыл күрең түрi бар,
Тебiндеген бүрi бар.
Пiскен кезде қаулайды,
Алтыннан бiр аумайды,
Бал татыған нөрi бар,
Онда емнiң бәрi бар.

Шабдалы



Суық ұрса бүрлейдi,
Көктем шыға гүлдейдi.
Күнге басын иедi,
Мол шуақты сүйедi.
Күте бiлсең бабымен,
Өнiм берер қабымен,
Қызыл, сары түйiнi,
Витаминдер жиыны.

Алша



Тiл үйiрген дәмi бар,
Сары алтын түс – сәнi бар.
Шақсаң егер кептiрiп,
Сүйегiнiң дәнi бар,
Баққа тұрар сән берiп,
Алқа етiп тiзiп ал.

Өрiк



Желiлерi жайылып,
Жол-жол болып жатады.
Күн нұрына бой ұрып,
Жердiң нәрiн татады,
Жасыл шатыр астында,
Кететiндей үзiлiп,
Тұр көп маржан тасындай,
Мойыл моншақ тiзiлiп.

Жүзiм



Ортасында қазығы,
Бұтағында азығы.

Алма



Көктемде
Ақ гүлге оранады,
Күзде
Қолға доп боп оралады.

Алма



Түскенде салқын күз,
Жинадық алтын тiс.

Жүгерi



Аласа терек
Күлтеленген жалына,
Ұнаса керек,
Моншақ таққан малына.

Тары



Бiреу бердiм,
Онын тердiм.

Тұқым



Маржанын түзген,
Сатылап тiзген.

Масақ



Бұтақ басында
Ұясы бар,
Дәл осында –
Өмiрiң бар.

Бидай



Дөңестеу жотасы,
Бауырында сызығы,
Тамақтың атасы,
Баршаның ырзығы.

Бидай