Өлең, жыр, ақындар


Базардан алып келген қара арғымақ,
Бітіпті төбесіне екі құлақ.
Белбеуін тоғыз жерден буынып ап,
Сөйлейді адамзаттан бұрынырақ.

Домбыра



Тынбайды жылтыр мұзда екі жорға,
Екеуі құлай жаздап кейде зорға,
Кей уақыт зырлап келіп кілт сүрініп,
Болады құлағандай қазған орға.
Минутта тоғыз бекет аралайды,
Он жігіт қызмет етіп жүрген сонда.

Домбыра



Екі құлақты,
Он екі аяқты.

Домбыра



Қос қазақ екі жерден шынжыр арқан,
Сылдырап әр буыны үнін қосқан.
Он адам жолдас болып еңбек етсе,
Аралап он екі үйге қонақ болған.

Домбыра



Жылқыда ерен жүйрік қара арғымақ,
Мойыны жануардың бунақ-бунақ,
Айылын екі жерден мықтап тартып,
Кетеді қамшы бассаң зулап-зулап.

Домбыра



Қос желі, үш жерінен қазығы бар,
Құбылған қоңыр желден азығы бар.
Желіні сабалайды дыңылдатып,
Байғұстың соншама не жазығы бар.

Домбыра



Бір жансыз мойнында бар екі құлақ,
Ойнайды дәл үстінде он шақты лақ.
Белінде сегіз белбеу, қолда екі арқан,
Қояды оны бұрап-бұрап.
Бар екен маңдайында жалғыз көзі,
Болады тоқсан түрлі айтқан сөзі.

Домбыра



Тиіп кетсе жылаған,
Даусы көпке ұнаған.

Домбыра



Бір нәрсе қараңғыда қаймалайды,
Азнаса көмейінде мал жылайды.
Құйрығын қара жерге тіреп алып,
Келеді баяғының әнін салып.

Қобыз



Қос құбыр,
Аузына іліккен,
Тез құрыр.

Мылтық



Өзеннің қос жағасын,
Жалғастырған жол жатыр,
Тура өтіп шығасың,
Су кештірмес қол шатыр.

Көпір



Жазда айдында жүзеді,
Қыста үмітін үзеді.

Қайық



Көзі — төбесінде,
Көлі — түбінде.

Құдық



Аяғы жоқ, қолы жоқ,
Не жүретін жолы жоқ.
Мініп алсаң заулайды,
Бірақ, ізі қалмайды.

Қайық



Суда — көлік,
Құмда — өлік.

Қайық



Темір тайым,
Тамақты еш жоқтамайды.

Велосипед



Көше бойлап аяңдайды,
Адам тасып аялдайды.

Автобус



Үңгіген ішіне,
Қорғасын құйылған.
Әдемі түсі де,
Әрі тигіш қиырдан.

Сақа



Үрлесең жеп-жеңіл,
Елпілдеп кетеді.
Ұшырсаң,
Көк-теңбіл,
Бұлтқа да жетеді.

Шар



Жіңішке жіп,
Жүрген сүйретіп.
Бір басы — темір ілгек,
Бір басы — құрық имек.

Қармақ