Өлең, жыр, ақындар


Күннің нұрын сүйемін,
Күнге басымды иемін.
Моншағым жоқ мойнымда,
Үлкен қалпақ киемін.

Күнбағыс



Кескінсіз, талдай,
Миуасы балдай.

Тұт ағаш



Тікен, тікен тік пісте,
Қысы-жазы бір түсте.

Шырша



Жазы, қысы өзгермес,
Жаралған баста түрінен.
Қанша аяз болса да,
Айрылмайды гүлінен.

Қарағай



Қалтырап жап-жалаңаш,
Тұрғанда терек, қарағаш.
Көк желегін жамылып,
Құлпырар қыста қай ағаш.

Қарағай



Ұзын-ұзын ұзарады,
Ағарады, бозарады.
Өскен сайын басын иіп,
Мұңаяды, қызарады.

Мәжнүн тал



Айға, күнге көрінбес,
Ағашпенен тепе-тең.

Ағаштың өзегі



Ол өзі мекен еткен жаһан дала,
Атасы, анасымен біреу ғана.
Қысында бар баласы кетіп бітсе,
Жазында қайта бітер сансыз бала.

Ағаш және жапырақ



Қыс болса ұзын бойлы жалғыз тұрған,
Жаз болса түрлі құстар келіп қонған.
Қысты күні киімсіз, жазда киімді,
Жыбырлап түрлі жәндік соған толған.

Ағаштың жапырағы



Өсіп тұрған бұл не,
Жаз болса жайнап,
Саясында ән салып,
Құстар жүрген сайрап.
Салқын түссе шешіліп,
Қалады өзі жайрап.

Ағаш



Жазда жасыл тон киеді,
Күзде сары тон киеді.
Қыста , суық аязда
Жалаңаш тұруды сүйеді.

Ағаш



Қозғалмай бір орында қарап тұрар,
Адамның қажетіне жарап тұрар.
Қаншалық жәбір көрсе, сабыр етіп,
Және де көбеймекке талап қылар.

Ағаш



Шақырсаң өздігінен бара алмайды,
Сұрасаң бірде жауап бере алмайды.
Егер де отқа салсаң өліп кетер,
Бір жерін кесіп алсаң қанамайды.

Ағаш



Аласа талда алуан алма,
Алқызыл болмай аузыңа салма.

Помидор



Аласа ғана бойы бар,
Қабат-қабат тоны бар.

Орамжапырақ



Ана ауылдың кемпірі өлді деген немене,
Топыраққа томпайтып көмді деген немене.
Анасы сол күйінде өліп қалады,
Балалары шуылдап толып болады.

Картоп



Кіргенде жерге сынар-ды,
Ұрпағын ертіп ол шығарды.

Картоп



Формы бар домалақ,
Көміп қойдым сығалап,
Жақсы болса тұрмысы,
Шығады екен қоғалап.
Бес ай тамам біткенде,
Қаптап алдым құмалақ.

Картоп



Бір күмбездің ішінде мың күмбез.

Жуа



Бар екен жер астында түйме басты,
Мәнісін адам тауып айта алмасты.
Өзінің кемеліне әбден келіп,
Басына көріктей ғып ығыр шашты.

Жуа